Literature

Το πολίτευμα που οικοδομείται στους «Νόμους» διαφέρει ουσιωδώς από εκείνο που είχαμε δει να αναδεικνύεται σε δύο παλαιότερους πλατωνικούς διαλόγους, την «Πολιτεία» και τον «Πολιτικό»

Επί πολλές γενιές οι κάτοικοι της Ατλαντίδας, του κραταιού νησιωτικού βασιλείου, έδειχναν υπακοή στους νόμους, ψυχραιμία και σωφροσύνη στις εκάστοτε περιστάσεις και στις μεταξύ τους σχέσεις

Ο θεματικός πυρήνας του σωζόμενου αποσπάσματος του «Κριτία» είναι ο ξεπεσμός ενός λαού, η επί τα χείρω μεταβολή μιας πολιτείας, καθώς και ο θεϊκής προέλευσης κολασμός των κατοίκων της

Το νέο κοσμοείδωλο που προβάλλεται από τον Πλάτωνα στον «Τίμαιο» συνιστά ένα σπουδαίο κεφάλαιο της όλης ελληνικής φιλοσοφίας

Στον «Τίμαιο» περιλαμβάνεται εν ολίγοις η πλατωνική κοσμολογία

Στον «Φίληβο» διατυπώνεται μια συμβιβαστική πρόταση για το ύψιστο ανθρώπινο αγαθό: ο ευδαίμων βίος δεν είναι αποκλειστικά θεωρητικός ή ηδονικός, αλλά μικτός, ένας συνδυασμός φρόνησης και ηδονής

Το μέγα ερώτημα που γεννάται στον «Φίληβο» είναι κατ’ αρχήν ηθικής φύσεως: ποιο είναι το απόλυτο αγαθό, η ηδονή ή η φρόνηση;

Ο «Πολιτικός» συνιστά κατ’ ουσίαν μια κοπιαστική και συνεχή άσκηση στην αυτονομία της σκέψης και –κατ’ επέκταση– στην αυτονομία της πράξης

Στον «Πολιτικό» ο Πλάτων επιχειρεί να αναδείξει τη σπουδαιότητα της επιστήμης της διακυβερνήσεως, της πολιτικής τέχνης, την οποία θεωρεί ως την ανώτερη φροντίδα ολόκληρης της ανθρώπινης κοινωνίας

Ο «Σοφιστής», αναιρώντας τον υπερβολικό ελεατικό μονισμό και αποκολλώντας το ον από τη μακάρια ακινησία του, επανεξετάζει την πλατωνική θεωρία των ιδεών και προσδιορίζει τη θέση της μέσα στη γνώση

Ο «Σοφιστής» θεωρείται ως η μεταφυσική του Πλάτωνος και ως ο δυσκολότερος ίσως των διαλόγων του, αποτελεί δε σημείο αναφοράς στη μελέτη του όλου πλατωνικού έργου

Στον «Θεαίτητο» δημιουργούνται τουλάχιστον οι προϋποθέσεις για την προσέγγιση της αληθινής ουσίας της γνώσης

Ο πλατωνικός διάλογος «Θεαίτητος» εξετάζει τη φύση και τα είδη της γνώσης – ακριβέστερα, πραγματεύεται το ζήτημα της βέβαιης και εμπεριστατωμένης γνώσης

Στο εξόχως αντιφατικό συμπέρασμα του «Παρμενίδη» υποκρύπτεται ο θεμελιώδης για τον Πλάτωνα δυαδισμός ενότητας και πολλαπλότητας

Αντικείμενο και θεματικός πυρήνας του «Παρμενίδη», όπως φανερώνει και ο υπότιτλός του («Περί ιδεών»), είναι οι ιδέες

Κατά τον Σωκράτη, γνήσιος ρήτορας μπορεί να είναι μόνο ο φιλόσοφος, ο οποίος ξέρει την αληθή φύση των πραγμάτων για τα οποία μιλά

Ο «Φαίδρος» θεωρείται ως ένα από εκείνα τα έργα στα οποία ο Πλάτων έφθασε στο ύψιστο σημείο των πνευματικών ανησυχιών του

Το πέρασμα του φιλοσόφου από τη θεωρία στην πράξη, από τον ανέφελο θεωρητικό λόγο και στοχασμό στην ενεργητική παρέμβαση, στον ενεργητικό βίο

Μείζονος σημασίας για το ιδανικό πολίτευμα του Πλάτωνος είναι ασφαλώς η φύση και η αγωγή των ανθρώπων που καλούνται να ασκήσουν διοίκηση ως φιλόσοφοι

Το ιδανικό πολίτευμα («πολιτεία») του Πλάτωνος, διαποτισμένο από την ιδέα του αγαθού, αποβλέπει σε έναν υψηλό σκοπό, στη διαμέσου της παιδείας ανάπτυξη ανθρώπινων αξιών και αρετών